W Polsce obchodzimy kilkanaście świąt państwowych i narodowych, jak również takich, których nie określamy jako święta państwowe, ale często obchodzimy je bardzo uroczyście.
Do najważniejszych z pewnością należą:
1 marca – Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” (ustanowiony w 2011, jako święto państwowe)
2 maja – Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej (ustanowiony w 2004)
3 maja – Święto Narodowe Trzeciego Maja (ustanowione w 1919, ponownie w 1990)
1 sierpnia – Narodowy Dzień Pamięci Powstania Warszawskiego (ustanowiony w 2009, jako święto państwowe)
15 sierpnia – Święto Wojska Polskiego (ustanowione w 1992, wolne od pracy przy okazji święta katolickiego Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny)
31 sierpnia – Dzień Solidarności i Wolności (ustanowiony w 2005, jako święto państwowe)
11 listopada – Narodowe Święto Niepodległości (ustanowione w 1937, ponownie w 1989)
Z okazji patriotycznych świąt często organizowane są uroczystości upamiętniające ważne wydarzenia, które miały wpływ na losy Polski. Najczęściej są to uroczyste akademie, w których oprócz pięknych wierszy lub wspomnień można usłyszeć wiele wspaniałych piosenek i pieśni patriotycznych.
Niewątpliwie ważnym elementem upamiętniania świąt patriotycznych jest organizowanie koncertów lub konkursów, w których prezentowane są utwory patriotyczne.
Jestem pewien, że nieraz szukałeś pomysłu na swój występ, w którym zaprezentowałbyś coś wyjątkowego.
Jedną z takich piosenek, która w wyjątkowy sposób opisuje losy naszego Narodu jest wspaniały utwór Jana Pietrzaka pt. „Żeby Polska była Polską”.
Sam autor przypomina, że o to „Żeby Polska była Polską” walczyły pokolenia…
Specjalnie dla wszystkich stworzyłem nową wersję aranżacyjną piosenki „Żeby Polska była Polską” – Jestem przekonany, że się spodoba 🙂
Śpiewajcie, koncertujcie i bądźcie dumni z Polski!!!
Podkład muzyczny do piosenki „Żeby Polska była Polską” znajdziesz tu… kliknij
Tekst:
Autor muzyki i aranżacji: Marek Sobczyk – www.jangok.pl
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Żeby Polska była Polską
Z głębi dziejów, z krain mrocznych,
z puszcz odwiecznych, pól i stepów
nasz rodowód, nasz początek,
hen, od Piasta, Kraka, Lecha.
Długi łańcuch ludzkich istnień
połączonych myślą prostą:
żeby Polska, żeby Polska,
żeby Polska była Polską.
Wtedy, kiedy los nieznany
rozsypywał nas po kątach,
kiedy obce wiatry gnały
obce orły na proporcach,
przy ogniskach wybuchała
niezmożona nuta swojska:
żeby Polska, żeby Polska,
żeby Polska była Polską.
Zrzucał uczeń portret cara,
ksiądz Ściegienny wznosił modły,
opatrywał wóz Drzymała,
dumne wiersze pisał Norwid.
I kto szablę mógł utrzymać,
ten formował legion wojska,
żeby Polska, żeby Polska,
żeby Polska była Polską.
Matki, żony, w mrocznych izbach
wyszywały na sztandarach
hasło: ,,Honor i Ojczyzna”,
i ruszała w pole wiara.
I ruszała wiara w pole
od Chicago do Tobolska,
żeby Polska, żeby Polska,
żeby Polska była Polską!
Muzyka: Włodzimierz Korcz
Słowa: Jan Pietrzak